Niezidentyfikowany obiekt... straszący?? No raczej nie...

Późna jesień, jak co roku wracamy do domu. Mijamy to miejsce, jest już ciemno. Na
poboczu pojawia się młoda dziewczyna, wbiega w krzaki. Widząc to ona kazała mi zatrzymać się.
Powoli zjeżdżamy na pobocze. Natychmiast wyskoczyła z samochodu w stronę krzaków, gdzie
zniknęło dziecko. Chcę ją zatrzymać, naprawdę; chcę jej wytłumaczyć, że to bez sensu.. Ale ona nie
słucha, nie chce się zatrzymać. Nie mam wyboru, muszę pobiec za nią. Wreszcie zaczyna słabnąć,
więc ją doganiam. Próbuję jej przemówić do rozumu, że dziewczyna już pewnie jest w domu, a my
się tylko oddalamy od samochodu. Ale ona odpycha mnie. Biegnę dalej.
Zza krzaków wyjawia się polana. Wokoło mnie pełno uschniętych drzew, zgliszcza
domu a pośrodku tego wszystkiego stoję ja. Patrzę na nią, wpatruje się w moją ukochaną, jak
otumaniony, postaci nigdzie nie ma. Pojawia się przy mnie, przestawia na skraj polany, pojawia się
przed nią. Łapie ją za rękę. Gdy patrzy na ukochaną ta wygina się nienaturalnie. Zaczyna
wrzeszczeć. Połamała ją! Mój skarb spogląda na mnie. Oczy przesycone bólem. Jej wnętrzności
wyprysły z niej. Jelita znalazły się przy moich stopach. Purpurowe płuca wyleciały w powietrze i
zawisły na jednej z gałęzi. Zwiędłe liście zmieniają kolor na szkarłat. Nagle zaczyna padać śnieg.
Warstwa białego puchu zaczyna pokrywać zwiędłe liście. Bezwładne ciało opada na ziemię. Świat
na chwilę ustaje.
Przyglądam się postaci- wyglądała, jak dziewczyna, teraz jej członki zmieniły się w
długie, bezkształtne macki oplatające całe ciało, na ich końcu tylko szpony; głowa wydłużyła się w
kształt wrzeciona, miała zamiar dorównać długości mackom, lecz w pewnym momencie przestała
rosnąć, na czymś, co wcześniej można było nazwać oczami pojawiły się czarne otwory; zamiast ust
pozostała wielka dziura z dwoma rzędami zębów długich, wąskich i zaostrzonych; z człowieka
została kreatura. Widzę to wszystko, jakbym był gdzieś daleko. Ogarniam teraz wzrokiem całą
sytuację. Puch zakrył już szczątki mojej błękitnookiej piękności, lecz czerwień na nim pozostał. To
coś zbliża się do mnie, pełznie na swych mackach zostawiając ślad na śniegu. Nie mogę się ruszyć.
W ustach czuję smak ludzkiej krwi...
Myślę o mojej ukochanej, o świecie, który mnie otacza; śnieg padający z szarego nieba
cudownie tańczy na ziemi z kroplami krwi ukochanej. Drzewa, jak żołnierze niewzruszeni stoją
obryzgani tą cudowną substancją. Tak spokojnie. To coś jest przy mnie, ze mną, spogląda mi w
oczy. Już nie widzę nic, poza.... mną samym. Ciemność.
Budzę się. Dookoła mnie widzę tylko biały puch. Wstaję i patrzę przed siebie. Nadal
widać ten cudowny karmazyn krwi... lecz nie ma nikogo wokół mnie. Biegnę przed siebie.
Docieram do ulicy. Widzę nadjeżdżający samochód. Szybko zawracam, lecz oni zatrzymują się.
Jakaś kobieta biegnie za mną... W myślach tylko szkarłat...